Την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, ένα κτίριο με επτά ορόφους και εσωτερικούς χώρους συνολικού εμβαδού 18.000 τ.μ. αφιερωμένους στο θέατρο, το χορό, τη μουσική, τα εικαστικά και τα γράμματα, επέλεξε για την φετινή χρονιά το TEDxAthens για να “στεγάσει” τις δραστηριότητες, τους ομιλητές και τους τυχερούς που κατάφεραν να εξασφαλίσουν έγκαιρα ένα εισιτήριο.
Εμείς βρεθήκαμε εκεί, ευπρεπώς ενδεδυμένοι και καλυμμένοι με τον “μανδύα” του TEDxSter, του απλού θεατή, παρακολουθήσαμε για άλλη μία χρονιά την – για πρώτη φορά – διήμερη [main event] αυτή εκδήλωση, περιπλανηθήκαμε στα επίπεδα του κτιρίου, ακούσαμε κουτσομπολιά, αρνητικά αλλά και θετικά σχόλια, γευτήκαμε τις γαστρονομικές προτάσεις των διοργανωτών και απολαύσαμε την άνεση της αίθουσας Simulcast, με τις τεράστιες μαξιλάρες.
Ας ρίξουμε όμως μία πιο προσεκτική ματιά και ας σταθούμε σε κάποιες λεπτομέρειες, λεπτομέρειες που κατά την γνώμη μας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την επιτυχία της εκδήλωσης.
Όσον αφορά την υλικοτεχνική υποδομή της “Στέγης”, κανείς δεν μπορεί να πει ότι ήταν “ελλιπής”.
Αντιθέτως.
Το κτίριο βρίσκεται σε κεντρικό σημείο [Λεωφόρος Συγγρού], είναι προσβάσιμο με κάθε μέσο και διαθέτει και πάρκινγκ, με σχετικό αντίτιμο το οποίο η ομάδα του TEDxAthens φρόντισε να μειώσει – από όσο μάθαμε – με την χρήση ειδικού κουπονιού. Η κεντρική σκηνή, που βρίσκεται στο κέντρο και χαμηλά του κτιρίου, χωρητικότητας 880 ατόμων ήταν και η “καρδιά” της εκδήλωσης, εξοπλισμένη με ρομποτικούς φωτισμούς, εξαιρετική ακουστική, άνετα καθίσματα και ιδανική θερμοκρασία. Κάμερες και μικρόφωνα – μαζί και ένα “jimmy jib” επί σκηνής – ήταν στην διαθεσιμότητα των οργανωτών για την σωστή κάλυψη και online αναμετάδοση των ομιλιών.
Ένα από τα πλεονεκτήματα που έχει η “ανωνυμία” είναι η δυνατότητα να ακούς τι λένε οι άλλοι γύρω σου, χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιος τους ακούει. Ανεβοκατεβαίνοντας λοιπόν τα επτά επίπεδα του κτιρίου, μια καταιγιστική αλληλουχία σχολίων – θετικών και αρνητικών – φούντωνε στα “πηγαδάκια” των παρευρισκομένων.
Πολλοί ήταν εκείνοι που έκριναν τον χώρο “ακατάλληλο” για μια εκδήλωση όπως το TEDxAthens.
Η διαφορετικότητα του κτιρίου σε σχέση με τον προηγούμενο χώρο [ΘΕΑΤΡΟΝ του “Ελληνικού Κόσμου”], που είχε λιγότερα αλλά μεγαλύτερα σε εμβαδό επίπεδα, μάλλον έφερε δυσφορία σε όσους είχαν παρακολουθήσει και στο παρελθόν. Βέβαια εδώ να σας θυμίσουμε ότι τις προηγούμενες χρονιές είχαμε θέμα με το WiFi, κάτι το οποίο δεν μας προβλημάτισε φέτος. Τα ασανσέρ ανεβοκατέβαιναν συνεχώς και αν έκανες το λάθος να στρέψεις το βλέμμα σου για λίγο και η παρέα σου προχωρούσε, έπρεπε να μαντέψεις αν πήγαν πάνω ή κάτω … ή πίσω.
Παραπονάκια και στην αίθουσα του Simulcast, που αν και εξαιρετικά “cozy” έχανε που και που τον ήχο, ειδικά την πρώτη ημέρα. Από “καύσιμα”, οι πανταχού παρών Nespressoμηχανές φρόντιζαν να μας τροφοδοτούν με καφεϊνη ανά πάσα στιγμή, υπήρχαν κουλουράκια, άφθονα υγρά – αλκοολούχα και μη – μικρά κεράσματα, αλμυρά και γλυκά, καθώς και παγωτό. Παράπονο πολλών κατά την πρώτη ημέρα, δεν ήταν αρκετά για τις εφτά περίπου ώρες που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθούν τα sessions, με αποτέλεσμα κάτι καταπληκτικά σοκολατομπισκότα – που “φωλιάζανε” σε όμορφα καλάθια – να κάνουνε “φτερά” σε χρόνο dt.
Anyway, η μέρα κύλισε κανονικά, οι εθελοντές ήταν εξυπηρετικοί, ευγενικοί και πρόθυμοι, “χάθηκε” κάπου μία ομιλήτρια αλλά θεωρήσαμε ότι η “μηχανή” ξεκίνησε και την επόμενη θα ανέβαζε ακόμα περισσότερες “στροφές”.
Η δεύτερη μέρα παρουσίαζε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Περισσότεροι ομιλητές, δυνατότερα sessions, περισσότερα κεράσματα για τους απαιτητικούς και περισσότερη αισιοδοξία, όσον αφορά την δυναμική των ομιλητών, αφού σε μία διοργάνωση που ξεκινά στις 9.30 το πρωί με “χαρτογραφημένη” λήξη στις 21.15 ~ 22.00, μόνο έτσι θα μπορούσε να επιτευχθεί η εγρήγορση των θεατών [αυτό για όσους “πλακωθήκανε” στις μπύρες].
Βρήκαμε και την ομιλήτρια που είχαμε “χάσει”, την ταλαντούχα και αρκετά προσγειωμένη – για το νεαρό της ηλικίας της – Olivia Bee.
Και η δεύτερη μέρα είχε πραγματικά ένταση, είχε έναν απίθανο Ευγένιο Τριβιζά με τα καταπληκτικά παραμύθια του, είχε συγκίνηση και αγωνία με τον Γιάννη Μπεχράκη και τον προσωπικό αγώνα επιβίωσης που έδωσε στην ζούγκλα της εμπόλεμης Σιέρα Λεόνε, τον πολυαναμενόμενο Ricky Nierva – καλλιτεχνικό διευθυντή και σχεδιαστή παραγωγής της Pixar, τον ειλικρινή Αλέξανδρο Αβρανά που δήλωσε πως θα συνεχίσει να υπηρετεί την τέχνη και όχι την ψυχαγωγία, τον Δρ. Σταμάτη Κριμιζή που έφερε στην αίθουσα “αέρα” από τα ερευνητικά κέντρα της NASA, τον Σουηδό Magnus Larsson με την μοριακή αρχιτεκτονική του, τον Steve Fisher, τον Yohannes Gebregeorgis που ταλαιπωρήσαμε λίγο κατά την εκκίνηση αλλά αντάμειψαν οι άνθρωποι του TEDxAthens αναλαμβάνοντας το κόστος παραγωγής του νέου βιβλίου του Ευγένιου Τριβιζά στη τοπική διάλεκτο της Αιθιοπίας για να μπορέσει να το προσθέσει στην βιβλιοθήκη που ο ίδιος οραματίστηκε και υλοποίησε για την πατρίδα του.
Εξαιρετικές ομιλίες, εξαιρετικές στιγμές.
Όμως οι παραπάνω ομιλητές, σύμφωνα με τα σχόλια που διαβάσαμε [Twitter] και ακούσαμε στα διαλείμματα, πήραν στην πλάτη τους όλο το TEDxAThens. Υπήρχε ένα παγωμένο χαμόγελο, ένα “καλά περάσαμε, αλλά τι είδαμε”, μια λέξη που φέρνει τρόμο σε εκδηλώσεις που το DNA τους εμπερικλείει ως δομικά στοιχεία του την καινοτομία, την πρωτοτυπία και την πρωτοβουλία : “κοιλιά”.
Δυστυχώς, είτε το “άπλωμα” της εκδήλωσης σε δύο μέρες και η ανάγκη κάλυψης των sessions έφερε όχι κακούς ομιλητές – προς Θεού – αλλά κάποιους που δεν μπόρεσαν να μαγνητίσουν, να ταρακουνήσουν τον θεατή και όπως σκληρά ακούσαμε να λένε στο δεύτερο διάλειμμα “να δικαιολογήσουν τα 65 ευρώ του εισιτηρίου”.
Θεωρούμε όμως ότι όσο πικρή και αν ακούγεται αυτή η φράση, τόση πίκρα άφησε και στο στόμα εκείνου που την είπε, μιας και ήταν επιλογή του να βρίσκεται εκεί…
Δεν ξέρουμε αν το “διήμερο” ήταν μέσα στις απαιτήσεις της “Στέγης” ή αν οφείλεται στην υπέρ-προσπάθεια για το αξεπέραστο, δεν ξέρουμε αν οι ομιλητές είχαν τον απαιτούμενο χρόνο να οργανωθούν – μερικοί απλά μας διάβασαν το κείμενο τους, δεν ξέρουμε αν κάποιοι πηγαίνουν με την προσδοκία να την “κάνουν ταράτσα” στο φαΐ, δεν ξέρουμε γιατί το πάρκινγκ είχε χρέωση ή γιατί ανέβηκαν τόσο τα dB – μπορεί να κάνουμε λάθος, έτσι φάνηκε στα τύμπανα μας – στους Pad Trio, δεν ξέρουμε γιατί δεν αφήσανε τις αδερφές Βουγιουκλή ή τον Πάνο Καράν περισσότερη ώρα στην σκηνή, δεν ξέρουμε γιατί την ώρα που τελείωνε την ομιλία του ο Δρ. Αθανάσιος Μουλάκης δέχθηκε ένα βεβιασμένο, αγχωμένο χειροκρότημα που υποδείκνυε σε “εθελούσια έξοδο” από την σκηνή ενώ στο στόμα του κρεμόταν κυριολεκτικά ακόμα μια φράση, δεν ξέρουμε γιατί η κάμερα έπιασε 2-3 άτομα να κοιμούνται …
Ξέρουμε όμως ότι αυτοί οι “65 μάστοροι” και όλοι οι μαθητάδες δούλεψαν για έξι μήνες, ξέρουμε ότι σπατάλησαν – όχι άσκοπα – το χρόνο τους για να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, ξέρουμε ότι κάποιοι εκεί έξω που “στολίζουν” τέτοιες πρωτοβουλίες με κοσμητικά επίθετα και επιτηδευμένα tweets ή “τουί” – αν προτιμάτε – βρίσκουν εύκολο στόχο το TEDx και το κάθε “TEDx” προκειμένου να ειρωνευτούν ακόμα και τους έφηβους ομιλητές [βλ. Χάρης Ιωάννου, Γιάννης Μπάτας, Μιχάλης Ταλιάκης] που είχαν μια καλή ιδέα και τόλμησαν να την υλοποιήσουν, ξέρουμε ότι κουραστήκατε, ξέρετε ότι κουραστήκαμε …
Ας μην μετατραπεί το TEDxAthens σε κάποιου είδους “γκαλά”, που απλά θα πηγαίνουμε και μετά θα χανόμαστε σε “αχαρτογράφητα νερά” …
